Het repatriëren van de overledene naar zijn land
De man van de zus van een vriend van mij is vorige week overleden (moge Allah hem genadig zijn). Na zijn dood werd zijn stoffelijk overschot door zijn broers en zijn familie verplaatst naar hun dorp die veertien uren rijden verwijderd is van de stad waar hij leefde en waar hij overleed. Zijn vrouw- de vrouw van de overledene- zei tegen zijn broers dat haar man een briefje had achtergelaten waarop hij had geschreven dat hij wenste gelijk begraven te worden in de plaats waar hij overleden is. Maar niemand luisterde naar haar, zijn vrouw vond het papier ondertekend (testament) tussen zijn documenten en papieren.
Hebben zijn broers en familieleden een zonde begaan? Wat moeten zij nu doen? Zijn er aalmoezen en liefdadigheden die de zijn broers en familie kunnen uitgeven omdat zij zijn testament niet hebben opgevolgd?
Alle lof zij Allah.
Dit vraagstuk dient vanuit twee invalshoeken bekeken te worden:
Allereerst: het handelen naar de wens van de overledene.
Ten tweede: het repatriëren van de overledene van het land waar hij gestorven is naar een ander land waar hij begraven zal worden.
Wat betreft het eerste punt:
Het is verplicht om het testament van de overledene ten uitvoer te brengen. Het maakt hierbij niet uit of dit testament een verplichte of aanbevolen en wenselijke zaak inhoudt.Zie Sharh'oe al-Moemti' (5 / 333).
De tweede kwestie:
Wat betreft de tweede kwestie: het is niet toegestaan een overledene van een bepaald land naar een ander land te repatriëren behalve als hiervoor een gegronde beweegreden voor is. Dit is de mening van al-Awzaa'ie en ibn Moendzir, want dit is voordeliger voor zijn nalatenschap en veiliger voor hem om niet te ontleden en te veranderen. Maar als er een bepaald doel of noodzaak beoogd wordt met het repatriëren van de overledene naar een ander land dan is dit toegestaan. Einde citaat. Zie al-Moeghnie van Ibn Qoedaamah (moge Allah hem genadig zijn) (2 / 193-194).
Het permanent comité voor het uitvaardigen van Fataawa heeft over dit onderwerp gezegd:
De Soennah in de tijd van de profeet (Allah's vrede en zegen zij met hem) en ook zo in de tijdperk van de metgezellen was dat de overledenen begraven werden in het land waar zij stierven. Zo werden ook de materlaren (Shoehadaa-e) begraven op de plaatsen waar zij gesneuveld waren. Het is niet bevestigd in een authentieke overlevering, evenmin in een verslag van de metgezellen dat iemand van de metgezellen gerepatrieerd werd van het land waarin hij gestorven was naar een land of plek dichtbij zijn oorspronkelijke woonplaats of in zijn buurt of in de omgeving ervan.
Vandaar dat de overgrote geleerden hebben gezegd: het is niet toegestaan om de overledene te verplaatsen voor de begrafenis naar een ander land dan het land waar hij gestorven is, behalve wanneer er hier een noodzaak voor is. Zoals wanneer gevreesd wordt voor grafschennis, of schending van het grafrecht, of een aanval op zijn graf, of roekeloos en respectloos omgegaan wordt met het graf.
Zo is het ook toegestaan om een overledene te repatriëren om de familie de mogelijkheid te geven zijn graf op te zoeken en hen geruststellen. In dit geval is het toegestaan de overledene te repatriëren. Naast deze uitzonderingen die geleerden hebben genoemd hebben zij ook voorwaarden hiervoor genoemd zoals het niet veranderen en ontbinden van het stoffelijk overschot wanneer het later wordt gerepatrieerd, en dat zijn waardigheid garant blijft. Als er geen redenen zijn om de dode te repatriëren, of de voorwaarden zijn niet aan de orde dan is het in dit geval niet toegestaan een dode te repatriëren.
De permanente commissie voor het uitvaardigen van Fataawa is van mening dat elke dode begraven dient te worden in het land waar deze gestorven is, en niet gerepatrieerd dienen te worden behalve met een geldige reden of oorzaak in overeenstemming met de Soennah, en de Selef van deze natie. Dit is vanwege de handhaving van hetgeen de islamitische wetgeving heeft aangespoord van het versnellen van de begrafenis, en ter verzorging van de overledene om alle plichten te verrichten om het lichaam te beschermen. En om de verspilling in uitgaven van grote sommen geld te voorkomen, dit is onnodig is en er geen legitimiteit voor deze uitgaven, rekening houdend met de rechten van de erfgenamen, en goede doelen waaraan dit geld beter besteed aan kan worden.
En Allah's vrede over onze profeet Mohammed, zijn familie en metgezellen. Fataawa Islaamiyyah (2/31,32).
Wat betreft de vraag: het niet uitvoeren van het testament van de overledene door zijn familie nadat zijn echtgenote hen heeft hierover heeft bericht, omdat ze twijfelden aan de authenticiteit ervan: hen treft hierin geen verwijt. Want zij hebben dit onbedoeld en niets wetend hebben. Allah (de Verhevene) zegt: "En er is geen zonde voor jullie in de fouten die jullie daarmee (per ongeluk) hebben gemaakt, maar wat jullie harten zich hebben voorgenomen." (Soerat al-Ah'zaab (33) aayah 5).
Maar wanneer zij haar uitspraak aangenomen hebben als waarheid en bekrachtigd en desondanks dit niet hebben uitgevoerd dan zijn zij zondig en hebben het recht van de overledene geschonden.
Het repatriëren van de overledene naar een ander land: wanneer dit zonder een noodzaak en reden is, dan is dit een tweede schending van het recht van de overledene. Want het behoort tot het eren van de dode om zijn begrafenis snel af te ronden en te begraven zoals de geleerden hebben gezegd. Zie "al-Madkhal" (3 / 237) van Aboe Al-H'aadj al-Maaliki.
Ze moeten zich bekeren en berouw tonen en om vergeving vragen, en smeekbeden te doen voor de dode. Hen is niets verplicht van het uitgeven van aalmoezen e.d. echter als zij dit doen is dit een goed werk, want het geven van aalmoezen is boetedoening voor zonden.
En Allah weet het beste.
Bron: Sheikh Mohammed Saalih' al-Moenadjid (moge Allah hem beschermen)
