Is de scheiding van de rechter in een niet-moslim in het Westen geldig?
Ik woonde met mijn man in een westers land, die een drugsverslaafde was voor zes jaar. Er waren vele problemen en moeilijkheden. Ik was niet langer in staat dit allemaal te verdragen en vroeg hem om een scheiding, maar hij weigerde. Ik zocht mijn toevlucht tot een rechtbank, en de scheiding is ook gebeurd. Deze gebeurtenis is al enkele jaren verstreken en nu wil ik graag weten of de scheiding wel juist is of niet? En of er een terugkeer mogelijk is als echtgenote?
Alle lof is voor Allah.
Allereerst:
Het is toegestaan voor een vrouw om echtscheiding te vragen aan haar man wanneer haar man door blijft met zondigen, zoals het drinken van alcohol of drugsgebruik; en als de man weigert van haar te scheiden, dan kan zij de zaak neerleggen bij een wettelijke islamitische rechter die de man kan dwingen van zijn vrouw te scheiden, en wanneer hij weigert kan de rechter het huwelijk ontbinden. Wanneer er geen islamitische wettelijke rechter is, dan kan zij haar zaak neerleggen bij een islamitische instantie in haar land zoals de islamitische Merkez die de echtgenoot ervan overtuigt te scheiden of het huwelijk te ontbinden. Het is toegestaan om daarna de scheiding juridisch vast te leggen bij de rechtbank in het land waar zij woont vanwege de noodzaak hiervan zodat het gedocumenteerd en vastgelegd wordt.
Ten tweede:
Als u uw toevlucht zoekt tot de rechtbank en de man daadwerkelijk ook de scheiding uitspreekt door verbaal de scheiding uit te spreken of te schrijven met de intentie dat hij wil scheiden, dan is de scheiding ook daadwerkelijk aan de orde.
Maar wanneer de scheiding niet uitgesproken wordt door de echtgenoot en ook niet geschreven is met de intentie dat het een scheiding is, maar alleen maar dat de niet-islamitische rechtbank hierover oordeelt, dan is de scheiding die de niet-moslim rechter uitspreekt niet geldig.
De geleerden zijn het met elkaar eens dat de Islaam een vereiste is voor een rechter die oordeelt tussen moslims, omdat de rechterlijke macht een soort van Wilaayah (autoriteit en gezag) en er is geen autoriteit en gezag van een niet-moslim boven een moslim is.
Ibn Farhoon (moge Allah hem genadig zijn) zei: “al-Qaadhie ‘Iyaad (moge Allah hem genadig zijn) zei: “De voorwaarden van de rechterlijke macht, waarbij het ontbreken van de deze voorwaarden geen sprake kan zijn van volmacht en rechtelijke macht, zijn tien: Islaam, verstand, mannelijkheid, vrijheid, volwassenheid, rechtvaardigheid, kennis, en het feit dat hij alleen oordeelt over een zaak, en kan horen en zien en vrij is van blindheid, doofheid en stomheid. De eerste acht voorwaarden zijn een voorwaarde voor de geldigheid van de rechtelijk macht en de laatste drie zijn geen voorwaarde voor de geldigheid ervan. Maar wanneer deze voorwaarden ontbreken dan is het verplicht om de rechter te ontbinden van zijn functie. En de geleerden zijn het unaniem met elkaar eens dat het oordeel van een niet-moslim niet rechtsgeldig is en ook zo ook niet het oordeel van de krankzinnige.” Einde citaat uit “Tabsirat-oe l-H’oekkaam” (1/26). Zie ook: De jurisprudentie encyclopedie (33/295).
In de conferentie van de algemene vergadering van de islamitische juristen in Amerika, gehouden in Kopenhagen (Denemarken) met de Moslim Wereld Liga, in de periode van 4 tot en met 7 van de maand Djoemaad al-Awal van het 1425 H, wat overeenkomt met 22-25 juni 2004 is het volgende gekomen: "Het is bevoegd om toevlucht te nemen tot de rechterlijke macht (in een niet-moslim land) wanneer dit de enige manier is om een recht te behalen of een onrecht af te wenden in een land dat niet oordeelt volgens de islamitische wetgeving in de rechtelijk macht met de voorwaarde dat een islamitisch instantie het onderwerp vastlegt als zijnde een onderwerp van onvermijdelijkheid en nood en de noodzaak in de het zoeken naar de uitvoering ervan. "
Hier is ook het volgende gekomen:
Als zevende: “De betekenis van burgerlijke scheiding uitgevoerd door rechtbanken buiten de landen van de Islaam:
“Het besluit licht toe dat als een man van zijn vrouw wettelijk scheidt is er niets mis in dit het documenteren en vast te leggen in de wettelijke rechtbanken. Maar als het echtpaar een conflict heeft over de scheiding, dan treedt het islamitische centrum op als religieuze rechterlijke macht bij de afwezigheid ervan, na het vervullen van de nodige juridische procedures. Het nemen van toevlucht tot de rechterlijke macht alleen is geen wettelijk orgaan om een islamitische huwelijk te beëindigen. Wanneer een vrouw een burgerlijke scheiding heeft dan dient zij ze alsnog naar de islamitische centrum te gaan om dit ook islamitisch uit te voeren, bij gekwalificeerde geleerden om deze kwestie te wettigen en te voltooien. Er is geen sprake van nood in deze situatie vanwege de aanwezigheid van islamitische centra en het gemak waarmee doorverwezen wordt naar deze centra in verschillende gebieden die belast zijn met deze zaak." Einde citaat.
Ten derde:
Als een vrouw van haar man een eerste en tweede keer gescheiden is, en haar wachttijd aan zijn einde is, dan is het toegestaan voor haar man opnieuw te huwen met een nieuwe huwelijkscontract en bruidschat, in aanwezigheid van de waliy (voogd) en de getuigen.
Maar als de man een derde maal van haar gescheiden is, dan is zij voor hem niet meer toegestaan totdat zij een andere man huwt met een echte huwelijk en geen schijnhuwelijk om haar voor haar eerste maal legitiem te maken. Als haar tweede man dan overlijdt of daadwerkelijk echt van haar scheidt, dan pas kan haar ex-man haar ten huwelijk vragen.
En Allah weet het beste.
Bron: Sheikh Mohammed Saalih' al-Moenadjied.
