Bibliotheek

Aanroepen tot overdenking:

Een groep uit aarde en lichtelijk wat van Allah's geest. Het is de mens volgens de visie van de islam. Een greep uit aarde waarin zich allerlei materiele elementen bevinden zoals zuurstof , waterstof, koolstof, calcium en fosfor. Deze groep uit de aarde weerspiegelt de wereldlijke behoeften en aandriften.

 De mens heeft hiernaast ook iets goddelijks meegekregen, waarvan de zuivere geest, het krachtige bewustzijn en de wilskracht van een mens voortvloeien. Een mens bestaat dus uit twee elementen. 

De mens is niet alleen een greep uit aarde, die onderdanig is aan materiele behoeften zoals eten, drinken en seksuele gemeenschap,  zodat hij geen greep meer heeft op zichzelf. Hij heeft in grote mate de  mogelijkheid om keuzes te maken als het om het vervullen van deze behoeften gaat.

De mens is ook niet alleen dat zuivere geest, vrij van alle beperkingen en niet onderdanig aan bepaalde noodzakelijkheden. Hij is onderhevig aan tijd en plaats verbonden beperkingen. De mens staat op niet boven zijn zwakheden, zijn bestaan kent een afloop en de zwaarte van het lichaam nijgt tot de oorsprong, de aarde.

De mens is een mengeling tussen de dwingende noodzaak en de glansrijke en vrije geest. Één van de twee elementen kan wel eens overheersen. Bij het eerste geval wordt die overdreven noodzaak zichtbaar, terwijl bij het andere geval juist het doorzichtige licht meer zichtbaar wordt.

De mens staat in elk geval nooit los van één van deze twee elementen.  Als dat zou gebeuren dan zou hij zijn oorspronkelijke natuurlijkheid verlaten en is hij dan ook geen mens meer. Juist op zijn natuurlijke wijze, het feit dat hij uit aarde bestaat en uit een geest bestaat., is de mens wel gelukt veel goeds op deze aarde te realiseren en zijn boodschap te verwezenlijken. 

De conclusie die de islam uit deze mengeling trekt, is dat een mens  zijn noodzakelijke behoeften op een menselijke manier dient te vervullen en niet als een dier. Ook dient de mens zijn spirituele verlangens als mens en niet als een engel ter vervullen.

Het eten, drinken en seksuele omgang bijvoorbeeld zijn natuurlijke noodzakelijkheden die een dier op een directe manier vervult, een bepaalde manier die aangeboren is en waar een dier, qua omvang en tijdstip, niet zoveel keuze bij heeft. 

De mens vervult op zijn beurt deze behoeften op een menselijke wijze, hij creëert bepaalde regels eromheen die als doel hebben het regelen van de wijze waarop dit plaats kan vinden en het creëren van de keuzemogelijkheden.

Een mens grijpt niet nar een stuk rouw vlees om die op te eten of daarmee weg te lopen. Integendeel, hij creëert allerlei regels hiervoor met als doel de afstand tussen de drang van de behoeften en het beantwoorden daarvan te vergroten.

Uiteindelijk geeft de mens ook gehoor aan zijn behoeften, maar die afstand die hij gecreëerd heeft, waaruit allerlei normen en waarden voorvloeien, maakt het verschil tussen mens en dier juist zichtbaar. Het leert de mens hoe hij zijn dierlijke instincten op een menselijke wijze gehoor kan geven. Dit is de islamitische visie ten opzichte van de relatie tussen de menselijke en dierlijke behoeften aan de ene kant (lichaam), en aan de engelachtige kant in de mens (ziel). Deze laatste vereist dat hij zijn verheven spirituele behoeften vervult, maar dan wel als mens en niet als engel. 

De mens hoeft zich niet van de aarde te vervreemden maar dient wel een verband te houden met de hemel, dit is het evenwicht in de islam. Deze evenwicht is een zichtbaar kenmerk in het universum. Het menselijk leven dient volgens dit kenmerk plaats te vinden, waarbij alle elementen evenwichtige kracht kunnen vormen.

Alle lof aan Allah de Alwetende, en vrede en genade met onze dierbare profeet Mohammed de vader van alqassiem.