Bibliotheek

We zien dat sommige moslims, vooral diegenen die enthousiast zijn met betrekking tot hun religie, een overdreven angst aan de dag leggen voor de toekomst van de Islaam en de moslims. Hun angst is extreem en verzwakkend; geen redelijke angst die aanzet tot productieve daden, samenwerking en onderzoek, maar een verwrongen angst die lusteloosheid en wanhoop kweekt. Zulke mensen hebben de typische mening dat hervorming hopeloos is, en dat er voor hen niets anders rest dan te wachten tot het allemaal voorbij is.

Deze angst heeft er voor gezorgd dat veel mensen zich hebben teruggetrokken in een ideologische houding die we kunnen omschrijven als een “doctrine van afwachten”. Deze mensen vestigen al hun hoop op de verschijning van de Mehdie (de Mehdie is één van de rechtgeleide kaliefen en imaams, die vóór de Laatste Dag zal verschijnen en de aarde zal vullen met gerechtigheid. Zijn komst is voorspeld in meerdere betrouwbare ah’adieth, waaronder de volgende, overgeleverd door Imaam Ah’mad en Ibn Maadjah, waarin de profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem) heeft gezegd: “De Mehdie is één van ons, van de mensen van mijn huishouden. Op een nacht zal Allah hem inspireren en hem er klaar voor maken om zijn taak succesvol uit te voeren.” We dienen hier op te merken dat de Mehdie waarin de afgedwaalde Shi’ieten geloven, niet de Mehdie is waar Ahloe s-Soennah in gelooft!) die in de wereld zal komen, of op het neerdalen van ‘Iesa (vrede zij met hem) uit de hemelen.

Wij als moslims geloven waarlijk dat ‘Iesa (vrede zij met hem) daadwerkelijk terug zal keren op aarde, afdalend uit de hemelen. We geloven ook dat de Mehdie zal verschijnen onder de moslims. Allah (de Verhevene) heeft ons echter niet voorgeschreven om op deze mensen te gaan zitten wachten, of op iemand anders. Allah (de Verhevene) roept ons daarentegen op om te handelen; om rechtschapen daden te verrichten, om anderen op te roepen tot de waarheid, om aan te sporen tot het goede en het slechte te verbieden, om onszelf op juiste wijze te gedragen, om Hem te aanbidden en onze gemeenschap op te bouwen. Dat is wat Allah (de Verhevene) van ons verlangt.

Er wordt niet van ons verwacht dat we blijven zitten en wachten, uitgeschakeld door angst en wanhoop.

Allah (de Verhevene) heeft ons niet ingelicht over de dag en het jaar waarop de Mehdie of ‘Iesa (vrede zij met hem) zullen komen. Wat Hij ons op een duidelijke en onbetwistbare wijze heeft opgesomd zijn de bovengenoemde plichten. De Qor-aan en de Soennah zijn beiden zeer duidelijk over deze zaken.

Overdreven angst en zorgen, zorgen ervoor dat een persoon niet in staat zal zijn tot productieve actie. Er bestaat echter nog een ander ongezond symptoom van angst, welke naar boven kan komen in sommige mensen; dat is een overdreven gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid voor de Islaam. Terwijl sommige mensen bezwijken aan hun angst en als invaliden worden, worden anderen door hun angst voortgedreven tot een verwrongen gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid, totdat zij zelfs denken dat zij persoonlijk verantwoordelijk zijn voor de gehele religie, en dat haar bescherming en behoud hun individuele plicht is.

Dit gevoel zorgt ervoor dat iemand meent dat hij dient te handelen als de bewaker van het geloof en haar volgelingen. Hij meent dat het zijn taak is om een persoonlijk mandaat uit te voeren over de da’wah en de oproepers tot de Islaam. Dit is een ongezonde gemoedstoestand, die ervoor zorgt dat deze persoon zich op een onnatuurlijke wijze gedraagt. Zo’n persoon is typisch iemand die anderen schade berokkent, omdat hij hen overbelast en met hen omgaat op een ongebalanceerde manier.

Dit gedrag komt voort uit door elkaar gehaalde prioriteiten. De persoon die zo diep geraakt wordt, verliest het vermogen om de dingen in hun juiste perspectief te plaatsen, dus neigt hij obsessief te worden aangaande bepaalde kwesties.

Er bestaat ook een soort van overdreven angst die we “fobie” noemen. Dat is een irrationele angst die losstaat van de realiteit. Een fobie is iets anders dan bezorgdheid, aangezien een fobie een ongebalanceerde angst is van iets dat bestaat in de wereld, terwijl een bezorgdheidstoornis een irrationele angst voor de toekomst is.

De profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem) was gewoon om zijn toevlucht bij Allah te zoeken tegen “bezorgdheid en droefheid”. Hij bad tot Allah (de Verhevene) om hem te beschermen tegen bezorgdheid; om niet geraakt te worden door een niet te rechtvaardigen angst voor de toekomst.

Dergelijke bezorgdheid maakt een persoon bang wanneer hij wil gaan trouwen. Het maakt hem bezorgd wanneer hij op het punt staat om af te studeren op school, zich zorgen makend of hij wel of geen werk zal vinden. Het maakt hem bang om op reis te gaan.

Wat een fobie betreft; dit staat in verband met de huidige tijd. Het is de “droefheid” waartegen de profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem) ook gewoon was om zijn toevlucht te zoeken in zijn smeekgebeden tot Allah. 

Iemand kan gekweld en overvallen worden door irrationele angst, waarbij zijn borst samengedrukt wordt door zijn verdraaide blik op de wereld om hem heen. Dit is de manier waarop veel Westerlingen de Islaam vrezen. Men ziet dat deze angst veelvuldig aan de dag wordt gelegd in de Westerse media en in de leerstof van Westerse onderwijsinstellingen. Hier wordt naar verwezen als “Islamfobie”.

De Islaam is inderdaad de ware religie. Als geloof is het sterk, robuust en in staat voor zichzelf op te komen. 

De werkelijkheid van de moslimwereld bezorgt het westen geen reden om er zo gek veel angst voor te hebben. 

De angst die het Westen voor de Islaam heeft is inderdaad een fobie; een ziekelijke en misplaatste angst.

De cultivering van deze angst kan het resultaat zijn van bewuste pogingen van sommige sectoren die er op uit zijn een “vijand” voor het westen te creëren, om zo hun eigen agenda’s te bevorderen, op dezelfde manier dat het communisme gewoon was de vijand te zijn. 

Vaak kunnen we de angst van de moslims voor het westen ook als een fobie omschrijven. De Islaam is, zoals we hebben gezegd, een sterke, blijvende en robuuste religie. Allah (de Verhevene) verzekert ons dat Hij het zal beschermen. Hij zegt bijvoorbeeld: “Voorwaar, Wij zijn het Die de vermaning hebben neergezonden, en voorwaar, Wij zijn daarover zeker de Wakers.” Soerat Al-H’idjr (15), aayah 9.

Allah (de Verhevene) heeft de verantwoordelijkheid voor het behouden van het geloof niet op enige van Zijn schepselen geplaatst. Allah (de Verhevene) spreekt over de dood van Zijn profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem) en spreekt de metgezellen van de profeet aan, wanneer Hij zegt: “En Moeh’ammed is niet meer dan een boodschapper; vóór hem zijn de boodschappers reeds heengegaan. Als hij dan zou sterven of gedood zou worden, waarom zouden jullie je dan op jullie hielen omdraaien (terugvallen in ongeloof)? En wie zich op zijn hielen zou omdraaien: het schaadt Allah niets. En Allah zal de dankbaren belonen.” Soerat Aal-‘Imraan (3), aayah 144.

De Islamitische religie is beschermd door Allah (de Verhevene). De Moslimgemeenschap zal bestaan tot aan de komst van het Laatste Uur. De Wet van Allah zal blijven bestaan, als Allah het wil. Allah (de Verhevene) zegt: “Hij is het Die Zijn boodschapper heeft gezonden met de leiding en de ware godsdienst, om deze te doen zegevieren over alle godsdiensten, ook al hebben de veelgodenaanbidders daar een afkeer van.” Soerat  At-Tawbah (9), aayah 33.

En Allah (de Verhevene) zegt ook: “Hij is Degene Die Zijn boodschapper met de leiding en de ware godsdienst heeft gezonden om deze over alle godsdiensten te doen zegevieren. En Allah is voldoende als getuige.” Soerat Al-Fat-h’ (48), aayah 28.

Allah’s boodschapper (Allah’s vrede en zegen zij met hem) heeft ons ingelicht over de laatste dagen van de Moslimgemeenschap en de goedheid en zegeningen die zij zullen bezitten, en hoe Allah hen op aarde zal vestigen met Zijn hulp, door de handen van hun dappere mensen, hun leiders en hun geleerden.

Ja, het Westen brengt ons kwaad toe, maar Allah (de Verhevene) verzekert ons: “Zij zullen jullie geen kwaad berokkenen, behalve ergernis…” Soerat Aal-‘Imraan (3), aayah 111.

Als we angst voor het westen hebben, zouden we die angst binnen redelijke grenzen moeten houden. Onze angst zou niet zo zwak moeten zijn dat het onze waakzaamheid af laat nemen en wij een gemakkelijke prooi worden voor diegenen die ons kwaad wensen te doen. Tegelijkertijd zouden we geen slachtoffers moeten worden van onze angst, waardoor we niet in staat zijn om een onderscheid te maken tussen datgene dat ons kwaad doet en dat wat ons tot nut is. We zouden niet moeten wegzinken in een gevoel van hulpeloosheid en wanhoop.

Zoals ik heb gezegd, kan bezorgdheid een dodelijke vorm van angst zijn. Onze zorgen hebben de neiging om zichzelf te doen voortduren, waardoor we geen onderbreking in onze zorgen hebben. We kunnen onze gedachten elk moment van de dag geheel in beslag laten nemen, zonder ooit tot enige oplossing voor onze problemen te komen. Op deze manier belasten we onszelf op een nutteloze manier.

Aan sommige leden van de stam van Banoe Oemayyah werd eens gevraagd: “Waar waren jullie op de dag dat jullie bloedverwant ‘Oethmaan werd vermoord?” Zij antwoordden: “Onze woede heeft ons teveel bezig gehouden om te kunnen rouwen.” 

Dit is iets waar we over na zouden moeten denken. We zouden moeten zeggen tegen onszelf en tegen onze broeders in het geloof: “Onze zorgen over wat er met de Islaam en de moslims gebeurt, houdt ons teveel bezig om te kunnen rouwen.”

Als we bezwijken aan gejammer en tranen, zal dat ons op geen enkele wijze helpen. Wat ons zal helpen is wanneer wij ons bezighouden met positief en productief werk, al was het maar een beetje. Het is veel beter om het allerkleinste licht te ontsteken dan het duizendmaal vervloeken van de duisternis. 

“Wij Moslims” jaargang 4, nr. 2