Bibliotheek

Bismillaahi Rahmani Rahiem 

Ik ben een Nederlands meisje, hier geboren, heel mijn leven hier al gewoond. Ik ben nu 17 jaar, ik weet niet hoe al die tijd zo snel voorbij heeft kunnen gaan, als een lichtflits.

En nu pas ben ik wakker geschud.

Als ik terug denk aan hoe ik leefde en hoe zoveel meisjes nog steeds leven, blind voor wat komen gaat, blind voor wat is geweest, denkend alle tijd te hebben.

Alles uitstellen, “komt later allemaal nog wel”, “over een paar jaar dan ben ik eraan toe”. Die gedachte zal ook vaak genoeg onze gedachtes ingeslopen zijn.

Ik was vroeger ook zo blind voor alles, ik wist de betekenis van het bestaan niet eens, de reden dat wij hier waren, ik wist het niet. En ik vond het allemaal wel best zo. Ik was zelfs, dacht ik toen, ook wel gelukkig.

Mijn gezicht was een verleiding, een misleiding voor vele blikken. Mijn kleding moest perfect bij elkaar passen, en mijn make-up daar weer bij. Ik zag er altijd goed verzorgd uit, maar voor wie versierde ik me nou eigenlijk??

Niet voor alle blikken, die mij altijd weer zenuwachtig maakte. Niet voor alle na afsluitingen, waar ik me zo aan ergerde. Niet voor alle telefoonnummers, die ik daarna meteen weer weggooide.

Steeds vaker begon ik me af te vragen, of wij vrouwen hiervoor geschapen waren. Voor al die obscene opmerkingen, als reclame model. Ik vroeg me af waarom je er niet bij kon horen, als je niet meedeed aan de mode. 

Waar alles kort en strak is.

Wat zijn wij vrouwen nog waard in een maatschappij waar alles alleen om schoonheid draait. Dat zou dus betekenen dat vrouwen die hun schoonheid niet meer hebben, ongelukkig zouden moeten zijn. Zo is deze maatschappij.

Waarom moet iedereen zich maken als een schilderij.

Wij worden niet meer gezien als menselijke wezens.

Lustobjecten zo worden we gezien.

Hoewel ik dat heel goed besefte, deed ik maar weer mee met de menigte, uit gewoonte. Ik leerde een Marokkaanse jongen kennen. De eerste jongen die ik kende die vol zat met liefde en respect. Hij accepteerde mij zoals ik was. Hij had er geen behoefte aan om meisjes na te fluiten. Of om ze allemaal te versieren. 

Het was een ander soort jongen dan de jongens die ik altijd wou ontwijken, maar ook altijd weer mee geconfronteerd werd. Hij geloofde in iets wat ik zag als iets vreemds, iets anders. Hij geloofde in de Islam. Hij praatte er ook veel over, hij was er zo vol van. Ikzelf was Christen, niet echt praktiserend. Ik had zo mijn tijden, dan pakte ik de Bijbel.

Maar legde het ook even snel weer neer, om er verder niet meer echt over na te denken. Het hield mijn aandacht nooit langer vast dan een paar dagen. Ik dacht ook nooit echt na over het geloof. Ik geloofde in God, Jezus was zijn zoon.

Zo was mij altijd geleerd. Door mijn vriend werd ik nieuwsgierig naar de Islam, hoe hij zich voelde dat wou ik ook ervaren. Hij gaf me een boekje over de Islam. Ik ben dat boekje gaan lezen, en van de eerste tot de laatste zin klopte het. Wat daar geschreven was, was zo logisch.

Het boekje en wat ik gelezen had liet mij niet los. Ik ben meer boekjes gaan lezen. Het was voor mij steeds moeilijker om te geloven wat mij altijd geleerd was.

Iets wat altijd zo logisch leek, werd voor mij steeds moeilijker om te geloven. 

Het bleef me maar bezighouden, bijna elke seconde van de dag. Ik begon zoveel te lezen, zoveel te leren over de Islam, maar ook over het Christendom. Ik vond het echt een kick om te leren over de Islam, want het was iets waar ik me echt in kon vinden, ik vond het zo interessant.

Op sommige momenten kon ik mezelf uit lachen, dat ik zo stom was geweest om het allemaal maar zo blind aan te nemen wat me geleerd was.

Ik merkte dat ik veranderde. Ik kon gelukkig worden van zoiets stoms, zoiets kleins. Zulke kleine dingen maakte me al zo tevreden. Op sommige momenten begon ik me zelfs te irriteren als vrienden van mij weer begonnen te roddelen of iets anders deden wat in strijd is met de Islam.

Ik begon vele dingen aan te passen. Ik vond rust in mezelf, echte rust. Ik had mijn thuis gevonden.

Dit was waar ik onbewust altijd al naar gezocht had. Het voelde als verliefdheid, nu pas besefte ik dat ik nooit gelukkig geweest was. Als ik de Koran las, kreeg ik zo een onbeschrijfelijk gevoel. Zo een heerlijk gevoel, zo puur.

Ik voelde en wist dat het de enige waarheid was.

Ik begon er zelfs naar de verlangen om mijn Shahada te zeggen.

Mijn ouders die de Islam als gevangenis zagen, als iets wat ouderwets is, iets van vroeger. Mensen die altijd zeiden mijn vrienden te zijn die me ineens uit zullen lachen.

Familie die niets meer met me te maken zou willen hebben.

Het maakte het zo gecompliceerd. Het was iets waar ik zoveel van ben gaan houden. Waar ik echt verliefd op geworden was. Maar ik wist ook dat het juist de mensen waar ik heel veel van houd zoveel pijn zal doen. Met zoveel woorden hadden ze het niet gezegd. Maar ik hoorde het aan een opmerking, of zag het aan de blikken die ze wisselden. Ze vonden het zorgelijk. 

Ze zagen het al voor zich, heel de wijk die mij zal nastaren.

Tranen die ze uit alle macht probeerden te verbergen.

Het ontwijken van alle gesprekken, bang dat ik zal zeggen waar ze bang voor waren. Zeggend “je moet je hart volgen”, maar biddend “laat haar toch gewoon blijven”.

Het enige dat ze willen is dat ik me geluk zal vinden.

Het enige wat ik vraag is mij de kans te geven, om te bewijzen dat deze weg mijn geluk zal zijn.

Het verlangen dat met de dag groeide, totdat ik niet meer kon. Het kon me niet meer schelen, wat ze zouden zeggen.

Wat ze zouden denken. Niemand van hun kan mij helpen, als ik straks helemaal alleen in mijn graf lig. Zonder dat iemand het wist, zei ik mijn Shahada. Dat zou de beste oplossing zijn, dacht ik toen nog, deed ik niemand pijn mee. Maar het verzwijgen, de leugens, daar doe ik mezelf, en uiteindelijk ook hun, meer pijn mee, dan dat ik hun zal doen met de waarheid. Om het nog gecompliceerder te maken voor mezelf, trouwde ik met die jongen, ook zonder medeweten van bijna alle mensen waar ik van houd.

Ik weet dat het beste is geweest Insha’ Allah, voor ons dan. Maar de pijn die ik voel, als de leugens zich opstapelen. Het is moeilijk te leven in deze leugens, maar hoe maak je “kafirs” duidelijk dat dit de beste weg is voor mij. Dat is onmogelijk, tenminste voor mij. 

Deze weg is mijn weg.

Deze weg is mijn lot.

Het is de enige weg, de enige waarheid. 

En Insha’ Allah zullen zij dat ooit zien.